intraturum

Discretiva

intraturum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
intrātūrum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii intrātūrus
intrātūrum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii intrātūrus
intrātūrum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii intrātūrus
intrātūrum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii intrātūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /intraːˈtuːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·trā·tū·rum — morphologica: intrat-ur-um

Loci

Titus Livius -58…+17

Quintus Curtius Rufus fl.c.50

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Iere pastorali habitu, agrestibus telis, falcibus gaesisque binis armati. Sed neque commercium linguae nec vestis armorumue habitus sic eos texit quam quod abhorrebat ab fide quemquam externum Ciminios saltus intraturum. Usque ad Camertes Umbros penetrasse dicuntur; ibi qui essent fateri Romanum ausum; —Ab urbe condita Titi Livii

saec. I.

• Legati respondent esse templum Herculis extra urbem in ea sede, quam Palaetyron ipsi vocent: ibi regem deo sacrum rite facturum. Non tenuit iram, cuius alioqui potens non erat. Itaque «Vos quidem» inquit «fiducia loci, quod insulam incolitis, pedestrem hunc exercitum spernitis, sed brevi ostendam in continenti vos esse. Proinde sciatis licet aut intraturum me urbem aut oppugnaturum.» —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi