iaciant

E Victionario

Discretiva

iaciant dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
iaciant tertia pluralis praesens activa coniunctivus iaciō (iacere)

Appellatio[+/-]

API: /ˈja.ki.ant/(classice)
Syllabificatio phonetica: ia·ci·ant — morphologica: iac-iant

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus
23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • cornices et alio pabulo, ut quae duritiam nucis rostro repugnantem volantes in altum in saxa tegulasve iaciant iterum ac saepius, donec quassatam perfringere queant. ipsa ales est inauspicatae garrulitatis, a quibusdam tamen laudata. ab arcturi sidere ad hirundinum adventum notatur eam in Minervae lucis templisque raro, alicubi omnino non aspici, sicut Athenis; inauspicatissima fetus tempore, hoc est post solstitium. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber decimus, cap. 14, [30] — iaciant
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: iaciant.