errare

E Victionario

Discretiva

errare dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

errāre[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
errāre secunda singularis praesens passiva imperativus errō (errāre)
errāre
praesens activa infinitivus errō
Appellatio[+/-]
API: /erˈraːre/(classice)
Syllabificatio phonetica: er·rā·re — morphologica: err-are
Usus[+/-]
  • errare humanum est (proverbium)

Hispanice[+/-]

errare[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
errare prima singularis futurum activa coniunctivus errar
errare tertia singularis futurum activa coniunctivus errar
Appellatio[+/-]
API: [eˈraɾe]
Syllabificatio phonetica: er·ra·re — morphologica: err-are

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

saec. I.

  • reperimus inter exempla Hermotimi Clazomenii animam relicto corpore errare solitam vagamque e longinquo multa adnuntiare, quae nisi a praesente nosci non possent, corpore interim semianimi, donec cremato eo inimici, qui Cantharidae vocabantur, remeanti animae veluti vaginam ademerint; —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber septimus, cap. 53, [174] — errare
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: errare.