dubitasti

Discretiva

dubitasti dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

dubitāstī

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitāstī	secunda singularis	perfectum	activa	indicativus	dubitō (dubitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /du.biˈtaːs.tiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tās·tī — morphologica: dubita[v-i]sti

Formae aliae

• dubitāvistī

Italice

dubitasti

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitasti	secunda singularis	perfectum	activa	indicativus	dubitare

Appellatio pronuntiatusque

API: /dubiˈtasti/

Syllabificatio phonetica: du·bi·ta·sti — morphologica: dubit-asti

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (70 a.C.n. / 684 a.u.)

• Quid enim postulas, Verres? quid speras, quid exspectas, quem tibi aut deum aut hominem auxilio futurum putas? Eone tu servos ad spoliandum fanum immittere ausus es quo liberos adire ne ornandi quidem causa fas erat? iisne rebus manus adferre non dubitasti a quibus etiam oculos cohibere te religionum iura cogebant? Tametsi ne oculis quidem captus in hanc fraudem tam sceleratam ac tam nefariam decidisti; nam id concupisti quod numquam videras, id, inquam, adamasti quod antea non aspexeras; auribus tu tantam cupiditatem concepisti ut eam non metus, non religio, non deorum vis, non hominum existimatio contineret. —In C. Verrem actio secunda Ciceronis