diruis

Discretiva

diruis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dīruis	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	dīruō (dīruere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdiːru.is/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·ru·is — morphologica: di-ru-is

Usus

Latinitas mediaevalis

saec. IX.

• Ordinibus sacris reverentia debita cessit:

Plebeios rexit lex sua quemque viros.

Quid mihi nunc veterem tu vis subvertere sepem?

Quid mihi maceriam diruis oppositam?

—Carmina varia Flori Lugdunensis (ca. 810-860). Ad Moduinum Augustodunensem episcopum. De iniusta vexatione Ecclesiae Lugdunensis.