dirui

Discretiva

dirui dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dīruī	—	praesens	passiva	infinitivus	dīruō (dīruere)
dīruī	prima singularis	perfectum	activa	indicativus	dīruō (dīruere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdiːruiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·ru·ī — morphologica: di-ru-i

Loci

Titus Livius -58…+17

Quintus Curtius Rufus fl. 50

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Claudium et Q. Fulvium victoria insolenti subnixos, neque vinctus per urbem Romanam triumphi spectaculum trahar, ut deinde in carcerem conditus exspirem aut ad palum deligatus, lacerato virgis tergo, cervicem securi Romanae subiciam; nec dirui incendique patriam videbo, nec rapi ad stuprum matres Campanas virginesque et ingenuos pueros. —Ab urbe condita Titi Livii

saec. I.

• Sed invictus adversus ea, quae ceteros terrent, nondum percurato vulnere acrius obsidioni institit naturalem celeritatem ira concitante. Cuniculo ergo suffossa moenia ingens nudavere spatium, per quod inrupit, victorque urbem dirui iussit. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Quantus sane vir ad ortus solis habitus sit, inde colligitur quod Iustinus ait Iasoni totum ferme Orientem ut conditori divinos honores et templa constituisse, que Parmenon dux Alexandri Magni multo post tempore dirui iussit, ne cuiusquam nomen in Oriente venerabilius quam Alexandri esset. —De viris illustribus Petrarcae