cucurrero

Discretiva

cucurrero dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cucurrerō	prima singularis	futurum exactum	activa	indicativus	currō (currere)

Appellatio

API: /kuˈkur.reroː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cu·cur·re·rō — morphologica: cucurr-ero

Usus

Latinitas nova

saec. XXI.

• Rursus autem Achimaas filius Sadoc dixit ad Ioab: Quid impedit si etiam ego curram post Chusi? Dixitque ei Ioab: Quid vis currere, fili mi? non eris boni nuntii baiulus. Qui respondit: Quid enim si cucurrero? Et ait ei: Curre. Currens ergo Achimaas per viam compendii, transivit Chusi. —Biblia Sacra iuxta Vulgatam Clementinam. Vetus Testamentum. Liber Secundus Regum. Caput 18, [23].