confertur

E Victionario

Discretiva

confertur dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
cōnfertur tertia singularis praesens passiva indicativus cōnferō (cōnferre)

Appellatio[+/-]

API: /koːnˈfertur/(classice)
Syllabificatio phonetica: cōn·fer·tur — morphologica: con-fer-tur

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

saec. I.

  • ultra Isidis portus, decem dierum remigio ab oppido Adulitarum distans; in eum Trogodytis myrra confertur. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber sextus, cap. 33, [174] — confertur
  2. Vicicitatio: confertur.