callis

Latine

Callis

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkal.lis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cal·lis — morphologica: call-is

Nomen substantivum

call|is, -is masc./fem.

1. Parva via exempli gratia in montibus, in silva, in terra (fem.)
2. (Poeticē) via formicarum (masc.)

Declinatio

mf.	sing.	plur.
nom.	callis	callēs	I
gen.	callis	callium	II
dat.	callī	callibus	III
acc.	callem	callēs	IV
abl.	calle callī	callibus	VI
voc.	callis	callēs	V

Usus

• anfractus viarum montium callium

Translationes

Parva via	dilatare ▼

Parva via	collabi ▲

Anglice: path (en), track (en) Dacoromane: cale (ro) f, cărare (ro) f Germanice: Gebirgspfad (de) m, Trift (de) f, Waldweg (de) m Italice: pascolo di montagna (it) m, viottolo (it), sentiero (it)

Loci

C. Suetonius Tranquillus ca. 70–150

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.

• Corpore traditur maculoso dispersis per pectus atque alvum genetivis notis in modum et ordinem ac numerum stellarum caelestis ursae, sed et callis quibusdam ex prurigine corporis adsiduoque et vehementi strigilis usu plurifariam concretis ad impetiginis formam. coxendice et femore et crure sinistro non perinde valebat, ut saepe etiam inclaudicaret; sed remedio harenarum atque harundinum confirmabatur. —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli