Iuno et Venus cum eam irriderent, quod et caesia erat et buccas inflaret, foeda visa et in cantu irrisa in Idam silvam ad fontem venit, ibique cantans in aqua se adspexit et vidit se merito irrisam; unde tibias abiecit et imprecata est ut quisquis eas sustulisset, gravi afficeretur supplicio. —Fabulae Hygini (fl. 200). CLXV. Marsyas.
magna atque inmanis cataplexis plenaque honoris. —De rerum naturaLucretii[1][2]
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170-177 p.C.n.)
Sed ne viridis quidem color pluribus a vobis vocabulis dicitur, neque non potuit Vergilius colorem equi significare viridem volens caerulum magis dicere ecum quam “glaucum”, sed maluit verbo uti notiore Graeco, quam inusitato Latino. Nostris autem veteribus “caesia” dicta est, quae a Graecis γλαυκῶπις, ut Nigidius ait, “de colore caeli quasi caelia.” —Noctes AtticaeA. Gellii[3][2]