betulla

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /beˈtulla/

(classice)

Syllabificatio phonetica: be·tul·la — morphologica: betull-a

Formae aliae

betula

Nomen substantivum

betull|a, -ae fem. ^[1]^[2]^[3]

Arbor Gallica lentissima, mirabili candore, atque tenuitate: ex qua olim consulares fasces plerumque fiebant. ^[1]

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	betulla	betullae	I
gen.	betullae	betullārum	II
dat.	betullae	betullīs	III
acc.	betullam	betullās	IV
abl.	betullā	betullīs	VI
voc.	betulla	betullae	V

Dictiones collatae

Translationes

Species arboris

Anglice: birch (en)
Esperantice: betulo (eo)

Germanice: Birke (de) f

Discretiva

betulla dictio est in variis linguis:

Italice: betulla

Formae affines

Latine

betullā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
betullā	casus ablativus singularis	substantivi betulla

Appellatio pronuntiatusque

API: /beˈtullaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: be·tul·lā — morphologica: betull-a

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

gaudet frigidis sorbus, sed magis etiam betulla. Gallica haec arbor mirabili candore atque tenuitate, terribilis magistratuum virgis, eadem circulis flexilis, item corbium costis. —Naturalis historia Plinii ^[4]^[5]

Fontes

1 2 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 444 — “BĔTŬLA vel BĔTULLA, æ, f.”
↑ Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. I, p. 337 — “betŭla, æ, f.”
↑ Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — betulla (betula), ae, f. (tom. 1, p. 0820)
↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber sextus decimus, cap. 30, [75] — betulla
↑ Vicicitatio: betulla.

[Forcellini-1] 1 2 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 444 — “BĔTŬLA vel BĔTULLA, æ, f.”

[Freund-2] Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. I, p. 337 — “betŭla, æ, f.”

[Georges-3] Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — betulla (betula), ae, f. (tom. 1, p. 0820)

[Plinius-4] Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber sextus decimus, cap. 30, [75] — betulla

[q-5] Vicicitatio: betulla.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]