betulla

E Victionario

Latine[+/-]

Betula lenta partes.

Appellatio[+/-]

API: /beˈtulla/(classice)
Syllabificatio phonetica: be·tul·la — morphologica: betull-a

Formae aliae[+/-]

Nomen substantivum[+/-]

betull|a, -ae fem. [1][2][3]

  1. Arbor Gallica lentissima, mirabili candore, atque tenuitate: ex qua olim consulares fasces plerumque fiebant. [1]

Declinatio[+/-]

f. sing. plur.
nom. betulla betullae I
gen. betullae betullārum II
dat. betullae betullīs III
acc. betullam betullās IV
abl. betullā betullīs VI
voc. betulla betullae V

Dictiones collatae[+/-]

Translationes[+/-]

Discretiva

betulla dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

betullā[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
betullā casus ablativus singularis substantivi betulla
Appellatio[+/-]
API: /beˈtullaː/(classice)
Syllabificatio phonetica: be·tul·lā — morphologica: betull-a

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

class.

  • gaudet frigidis sorbus, sed magis etiam betulla. Gallica haec arbor mirabili candore atque tenuitate, terribilis magistratuum virgis, eadem circulis flexilis, item corbium costis. —Naturalis historia Plinii [4][5]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 444 — “BĔTŬLA vel BĔTULLA, æ, f.”
  2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. I, p. 337 — “betŭla, æ, f.”
  3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — betulla (betula), ae, f. (tom. 1, p. 0820)
  4. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber sextus decimus, cap. 30, [75] — betulla
  5. Vicicitatio: betulla.