amicitiarum

Discretiva

amicitiarum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
amīcitiārum	casus genitivus pluralis	substantivi amīcitia

Appellatio pronuntiatusque

API: /amiːki.tiˈaːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·mī·ci·ti·ā·rum — morphologica: amiciti-arum

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58/+17

Velleius Paterculus ca. -20/+35

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

Plinius minor 61-113

P. Cornelius Tacitus ca. 105-110

Isidorus Hispalensis 560-636

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Alios autem dicere aiunt multo etiam inhumanius, quem locum breviter paulo ante perstrinxi, praesidi adiumentique causa, non benevolentiae neque caritatis amicitias esse expetendas; itaque ut quisque minimum firmitatis haberet minimumque virium, ita amicitias appetere maxime: ex eo fieri ut mulierculae magis amicitiarum praesidia quaerant quam viri, et inopes quam opulenti, et calamitosi quam ei qui putentur beati. —Laelius de amicitia Ciceronis

class.

• Ad ea Quinctius: Quoniam vobis distincte agere libet et genera iungendarum amicitiarum enumerare, ego quoque duas condiciones ponam, extra quas nullam esse regi nuntietis amicitiae cum populo Romano iungendae, unam, si nos nihil quod ad urbes Asiae attinet curare velit, ut et ipse omni Europa abstineat; alteram, si se ille Asiae finibus non contineat et in Europam transcendat, ut et Romanis ius sit Asiae civitatium amicitias et tueri quas habeant et novas complecti. —Ab urbe condita Titi Livii

class.

• Fuit hic genitus matre Lucilia stirpis senatoriae, forma excellens, non ea, qua flos commendatur aetatis, sed ea dignitate constantiaque, quae in illam conveniens amplitudinem fortunamque eum ad ultimum vitae comitata est diem; innocentia eximius, sanctitate praecipuus, eloquentia medius, potentiae, quae honoris causa ad eum deferretur, non vi ab eo occuparetur, cupidissimus, dux bello peritissimus, civis in toga, nisi ubi vereretur ne quem haberet parem, modestissimus, amicitiarum tenax, in offensis exorabilis, in reconcilianda gratia fidelissimus, in accipienda satisfactione facillimus, potentia sua numquam aut raro ad impotentiam usus, paene omnium vitiorum expers, nisi numeraretur inter maxima in civitate libera dominaque gentium indignari, cum omnes cives iure haberet pares, quemquam aequalem dignitate conspicere. —Historiae Romanae Vellei

class.

• Quomodo solitudinis odium est et adpetitio societatis, quomodo hominem homini natura conciliat, sic inest huic quoque rei stimulus, qui nos amicitiarum adpetentes faciat. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae

saec. I.

• Una diligimus, una dileximus omnes fere quos aetas nostra in utroque sexu aemulandos tulit; quae societas amicitiarum artissima nos familiaritate coniunxit. —Epistulae Plini minoris

Latinitas postclassica

saec. II.

• adgregabantur e plebe flagitiosa per obsequia Vitellio cogniti, scurrae, histriones, aurigae, quibus ille amicitiarum dehonestamentis mire gaudebat. —Historiae P. Cornelii Taciti

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Tres sunt munerum acceptiones, quibus contra iustitiam humana vanitas militat, id est favor amicitiarum, adulatio laudis et corporalis acceptio muneris. —Sententiarum libri III Isidori Hispalensis

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Disce servire, disce pati, disce caros perdere; uni coniugio vacandum est: amicitiarum scopulus uxor imperiosa et viri affectuum moderatrix. —De remediis utriusque fortune Petrarcae