amavero

Discretiva

amavero dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
amāverō	prima singularis	futurum exactum	activa	indicativus	amō (amāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /aˈmaːweroː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·mā·ve·rō — morphologica: amav-ero

Usus

Latinitas nova

saec. XVI. - saec. XVII.

• Schelium nostrum totus depereo, nihil enim illo homine amabilius, elegantius, candidius. Totum me possidet, operam illi meam si offeras, multum te amavero, nam nunc ipse non possum. —Sylloge epistolarum a viris illustribus scriptarum Iusti Lipsii (1547-1606). Epistola CCXXXI. Nicolaus Heinsius. I. Fr. Gronovio. Daventriam.