agitaverant

Discretiva

agitaverant dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
agitāverant	tertia pluralis	plusquam perfectum	activa	indicativus	agitō (agitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /agi'taːwerant/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·gi·tā·ve·rant — morphologica: agitav-erant

Loci

Quintus Curtius Rufus ca. 50

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Rex introduci coniuratos praeter Callisthenen iussit, atque, quae agitaverant, sine cunctatione confessi sunt. Increpantibus deinde universis eos ipse rex, quo suo merito tantum in semet cogitassent facinus, interrogat. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi

Latinitas postclassica

saec. II.

• Iamque clara die mollitie cubilis refota lassitudine vegetus exurgo atque illos qui meae tutelae pervigiles excubias agitaverant ausculto de meis sic altercare fortunis: «Adhucine miserum istum asinum iugi furore iactari credimus?» «Immo vero iam virus increscente saevitia prorsus extinctum.» —Metamorphoseon libri XI Apulei