aestimaturos

Discretiva

aestimaturos dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
aestimātūrōs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii aestimātūrus

Appellatio

API: /ae̯stimaːˈtuːroːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: aes·ti·mā·tū·rōs — morphologica: aestimat-ur-os

Loci

Titus Livius -58…+17

Quintus Curtius Rufus fl. 50

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Quae munera quando tandem satis grato animo aestimaturos, si inter accipiendas de suis commodis rogationes spem honoris latoribus earum incidant? Non esse modestiae populi Romani id postulare ut ipse fenore levetur et in agrum iniuria possessum a potentibus inducatur, per quos ea consecutus sit senes tribunicios non sine honore tantum sed etiam sine spe honoris relinquat. —Ab urbe condita Titi Livii

saec. I.

• Hortatusque milites ad spem tantae rei docet Sabacen, praetorem Aegypti, cecidisse in acie, Persarum praesidium et sine duce esse et invalidum, Aegyptios semper praetoribus eorum infestos pro sociis ipsos, non pro hostibus aestimaturos. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi