amasse

Discretiva

amasse dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
amāsse	—	perfectum	activa	infinitivus	amō (amāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /aˈmaːsse/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·mās·se — morphologica: ama[v-i]sse

Formae aliae

• amāvisse

Loci

Aulus Gellius ca. 130-180

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 170-177 p.C.n.)

• Artemisia Mausolum virum amasse fertur supra omnis amorum fabulas ultraque affectionis humanae fidem. Mausolus autem fuit, ut M. Tullius ait, rex terrae Cariae, ut quidam Graecarum historiarum scriptores, provinciae praefectus, quem σατράπην Graeci vocant. —Noctes Atticae A. Gellii

Latinitas postclassica

saec. VI.

• Maxima propositio: Ubi causa est, inde effectum abesse non posse. Effectum est quod efficit causa. (1199B) Ab hoc ita sumitur argumentum: An tu dubites amasse, quam rapuit? Quaestio de accidente, argumentum ab effectis. —De differentiis topicis Boetii

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Carolum regem, quem Magni cognomine equare Pompeio et Alexandro audent, mulierculam quandam perdite et efflictim amasse memorant; eius blanditiis enervatum, neglecta fama, cui plurimum inservire consueverat, et posthabitis regni curis, aliarum rerum omnium et postremo sui ipsius oblitum, diu nulla prorsus in re nisi in illius amplexibus acquievisse summa cum indignatione suorum ac dolore. —Epistole familiares Petrarcae