sensus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈseːnsus/, [ˈsẽːsʊs]

(classice)

API: /ˈsensus/

(ecclesiastice)

Notatio

← Latine: sentiō

Nomen substantivum

sēns|us, -ūs masc.

1. Cōnscientia.
2. Ēventus sentiendi.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	sēnsus	sēnsūs	I
gen.	sēnsūs	sēnsuum	II
dat.	sēnsuī	sēnsibus	III
acc.	sēnsum	sēnsūs	IV
abl.	sēnsū	sēnsibus	VI
voc.	sēnsus	sēnsūs	V

Usus

Exempla

Gordianaus

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. III.

• Verbum volo, licet desit, tamen quia additum perfectum sensum facit, pro adiecto habendum est.

• google: Testamentsauslegung im römischen Recht, auctor: Hans Josef Wieling, Beck'sche Verlagsbuchhandlung München (Monacum) 1972

Translationes

Conscientia

• Anglice: consciousness (en)

• Germanice: Bewusstsein (de)

Eventus sentiendi

• Anglice: perception (en), sensation (en), sense (en)

• Germanice: Empfindung (de) f, Gefühl (de) n, Wahrnehmung (de) f

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

• sēnsūs — casus genitivus singularis vocis sēnsus
• sēnsūs — casus nominativus pluralis vocis sēnsus
• sēnsūs — casus accusativus pluralis vocis sēnsus
• sēnsūs — casus vocativus pluralis vocis sēnsus