Germanus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /gerˈmaːnus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: Ger·mā·nus — morphologica: German-us

Nomen proprium

Germān|us, -ī masc.

1. Unus ex Germanis; vir Germanicus
2. Praenomen virile

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	Germānus	Germānī	I
gen.	Germānī	Germānōrum	II
dat.	Germānō	Germānīs	III
acc.	Germānum	Germānōs	IV
abl.	Germānō	Germānīs	VI
voc.	Germāne	Germānī	V

Dictiones collatae

• Germānī, Germānōrum
• Germāniciānus

Collocationes

• Germānus nummus

Dictiones derivatae

• Germānia
• Germānicus

Translationes

Unus ex Germanis	dilatare ▼

Unus ex Germanis	collabi ▲

Anglice: Germanic (en) Esperantice: ĝermano (eo) Germanice: Germane (de) m Graeca Antiqua: Γερμανός (grc) m ‎(Germanós) Hispanice: alemán (es) m (de Germania antiqua), alemán (es) m (de Germania hodierna)

Loci

Velleius Paterculus ca. -20/+35

Ioannes Keplerus 1571-1630

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Ad quem interficiendum missus cum gladio servus publicus natione Germanus, qui forte ab imperatore eo bello Cimbrico captus erat, ut agnovit Marium, magno eiulatu expromens indignationem casus tanti viri abiecto gladio profugit e carcere. —Historiae Romanae Vellei

Latinitas nova

saec. XVII.

• In subtilibus igitur scientiis, cuiusmodi est astronomia (et praesertim haec lunaris, constans positione insolenti, si quis ex Luna spectaret), si pariter annitantur Germanus et Hispanus, multum hic praevertet. —Somnium Ioannis Kepleri