Cicerone

E Victionario
Solum Cicerone Linguae multae
ab hac subpagina tractatur.
Vide etiam s.v.
cicerone.

Discretiva

Cicerone dictio est in variis linguis:

Dictiones similes[+/-]

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
Cicerōne casus ablativus singularis nominis Cicerō

Appellatio[+/-]

API: /kikeˈroːne/(classice)
Syllabificatio phonetica: Ci·ce·rō·ne — morphologica: Ciceron-e

Loci[+/-]

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • Etymologia, quae verborum originem inquirit, a Cicerone dicta est ‘notatio’, quia nomen eius apud Aristotelem invenitur σύμβολον, quod est nota; nam verbum ex verbo ductum, id est veriloquium, ipse Cicero, qui finxit, reformidat. —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber primus, VI. [28] — Cicerone
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: Cicerone.