finire

E Victionario

Discretiva

finire dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

fīnīre[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
fīnīre secunda singularis praesens passiva imperativus fīniō (fīnīre)
fīnīre
praesens activa infinitivus fīniō
Appellatio[+/-]
API: /fiːˈniːre/(classice)
Syllabificatio phonetica: fī·nī·re — morphologica: fin-ire

Dacoromane[+/-]

finire[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
finire
praesens activa infinitivus fini substantiv.
Appellatio[+/-]
API: /fi'ni.re/
Syllabificatio phonetica: fi·ni·re — morphologica: fin-ire

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
-106…-43
Titus Livius
-58…+17
Quintus Curtius Rufus
fl.c.50
Petronius Arbiter
ca. 14-66
Apuleius
ca. 125-170
antiq. class.class. II II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

  • Malo se dignum deputat, nisi miser sit. Vides ergo opinionis esse, non naturae malum. Quid, quos res ipsa lugere prohibet? ut apud Homerum cotidianae neces interitusque multorum sedationem maerendi adferunt, apud quem ita dicitur:
‘Namque nimis multos atque omni luce cadentis
Cernimus, ut nemo possit maerore vacare.
Quo magis est aequum tumulis mandare peremptos
Firmo animo et luctum lacrinus finire diurnis.’ —Tusculanae disputationes Ciceronis [1][2]

class.  (anno 305 u.c.)

  • Non pudet lictorum vestrorum maiorem prope numerum in foro conspici quam togatorum aliorum? Quid si hostes ad urbem veniant facturi estis? Quid si plebs mox, ubi parum secessione moveamur, armata veniat? Occasune urbis voltis finire imperium? Atqui aut plebs non est habenda aut habendi sunt tribuni plebis. Nos citius caruerimus patriciis magistratibus quam illi plebeiis. —Ab urbe condita Titi Livii [3][2]

saec. I.

  • Haec victoria non Spartam modo sociosque eius, sed etiam omnis, qui fortunam belli spectaverant, fregit. Nec fallebat Antipatrum dissentire ab animis gratulantium vultus, sed bellum finire cupienti opus erat decipi. Et quamquam fortuna rerum placebat, invidiam tamen. quia maiores res erant quam quas praefecti modus caperet, metuebat. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi [4][2]

saec. I.

  • Habebat enim inguinum pondus tam grande, ut ipsum hominem laciniam fascini crederes. O iuvenem laboriosum! puto illum pridie incipere, postero die finire. Itaque statim invenit auxilium; nescio quis enim, eques Romanus, ut aiebant, infamis, sua veste errantem circumdedit ac domum abduxit, credo, ut tam magna fortuna solus uteretur. —Satyricon T. Petronii Arbitri [5][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

  • Habes summam opportunitatem fugae, dum latrones absunt. An custodiam anus semimortuae formidabis, quam licet claudi pedis tui calce unica finire poteris? – Sed quo gentium capessetur fuga vel hospitium quis dabit? Haec quidem inepta et prorsus asinina cogitatio; quis enim viantium vectorem suum non libenter auferat secum? —Metamorphoseon libri XI Apulei [6][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Tusculanae disputationes. (The Latin Library): Liber tertius. XXVII. [65] — finire
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 Vicicitatio: finire.
  3. 3.0 3.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber III, caput 52, [8] — finire
  4. 4.0 4.1 Quintus Curtius Rufus - Historiae Alexandri Magni. (Bibliotheca Augustana), Liber VI. Capitulum I, [17] — finire
  5. 5.0 5.1 T. Petronius Arbiter, Satyricon - quae supersunt (apud Guilielmum Vande Water, Trajecti ad Rhenum MDCCIX). Cap. XCII. — finire
  6. 6.0 6.1 Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber VI. Capitulum XXVI. Versus 8 — finire