appeto

E Victionario

Latine[+/-]

Appellatio[+/-]

API: /ˈappetoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: ap·pe·tō — morphologica: ap-pet-o

Notatio[+/-]

Latine: ad + petō

Verbum temporale[+/-]

appĕt|ō, -ĕre, -īvī vel -iī, -ītum

  1. Ad aliquid accedere conor. [1][2]
  2. Vehementer petere ac velle.
  3. Impetum facere.

Coniugatio[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
appet- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. appetō appetam   appetēbam appeterem appetam  
II. sing. appetis appetās appete! appetēbās appeterēs appetēs appetitō!
III. sing. appetit appetat   appetēbat appeteret appetet appetitō!
I. plur. appetimus appetāmus   appetēbāmus appeterēmus appetēmus  
II. plur. appetitis appetātis appetite! appetēbātis appeterētis appetētis appetitōte!
III. plur. appetunt appetant   appetēbant appeterent appetent appetuntō!
Thema Vox passiva
appet- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. appetor appetar   appetēbar appeterer appetar  
II. sing. appeteris appetāris appetere! appetēbāris appeterēris appetēris appetitor!
III. sing. appetitur appetātur   appetēbātur appeterētur appetētur appetitor!
I. plur. appetimur appetāmur   appetēbāmur appeterēmur appetēmur  
II. plur. appetiminī appetāminī appetiminī! appetēbāminī appeterēminī appetēminī
III. plur. appetuntur appetantur   appetēbantur appeterentur appetentur appetuntor!
Thema Vox activa
appetīv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. appetīvī appetīverim appetīveram appetīvissem appetīverō
II. sing. appetīvistī appetīveris appetīverās appetīvissēs appetīveris
III. sing. appetīvit appetīverit appetīverat appetīvisset appetīverit
I. plur. appetīvimus appetīverimus appetīverāmus appetīvissēmus appetīverimus
II. plur. appetīvistis appetīveritis appetīverātis appetīvissētis appetīveritis
III. plur. appetīvērunt appetīverint appetīverant appetīvissent appetīverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
appetere appetīvisse appetītūrum,
-am, -um esse
appetēns   appetītūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
appetī appetītum,
-am, -um esse
appetītum īrī   appetītus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
appetendī appetendus, -a, -um appetītum appetītū

Usus[+/-]

  • cum nominativo cum infinitivo

Dictiones collatae[+/-]

Composita

Dictiones derivatae[+/-]

Progenies[+/-]

Translationes[+/-]

Nomen substantivum[+/-]

appĕt|ō, -ōnis masc.

  1. Qui immodice appetit. [3][4]

Declinatio[+/-]

m. sing. plur.
nom. appetō appetōnēs I
gen. appetōnis appetōnum II
dat. appetōnī appetōnibus III
acc. appetōnem appetōnēs IV
abl. appetōne appetōnibus VI
voc. appetō appetōnēs V

Translationes[+/-]

Loci[+/-]

Spinoza
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

saec. XVII.

Fontes

  1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 286 — “APPĔTO vel adpeto, tis, tīvi vel tĭi, tītum, tere, 3.”
  2. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — 1. ap-peto (ad-peto), īvī u. iī, ītum, ere (tom. 1, p. 0510)
  3. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 286 — “APPĔTO vel adpeto, ōnis, m. 3.”
  4. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — 2. appeto, ōnis, m. (tom. 1, p. 0510)