δάκρυ

Graeca Antiqua

Appellatio

• /dákry/ (restituta)
• /ˈðakri/

Notatio

A lingua prisca Indoeuropaea *daḱru. Vide radicem δακρυ.

Nomen

δάκρ|υ, -εως, τό neut.

1. poet. Lacrima.
2. Stilla, gutta.

Declinatio

	sing.	dual.	plur.
nom.	δᾰ́κρυ	δᾰ́κρει	δᾰ́κρη
gen.	δᾰ́κρεως	δᾰκρέοιν	δᾰ́κρεων
dat.	δᾰ́κρει	δᾰκρέοιν	δᾰ́κρεσι δᾰ́κρεσιν
acc.	δᾰ́κρυ	δᾰ́κρει	δᾰ́κρη
voc.	δᾰ́κρυ	δᾰ́κρει	δᾰ́κρη

Loci

saec. IX. a.C.n.

• c. 850 a.C.n.: ἀλγήσας δ’ ἀχρεῖον ἰδὼν ἀπομόρξατο δάκρυ

(dolitus autem inopiam videns abstersit lacrimam) —Ilias Homeri